( YENİDEN MERHABA )
Kalemimi köle kılmamak/satmamak adına uzun süre ara verdiğim köşe yazılarıma Bismillah diyerek yeniden başlamış bulunuyorum.
Şüphesiz yazmak, çok büyük bir manevi haz veriyor insana ve yazmamanın/yazamamanın derin ızdırabı kemiriyor insanın içini.Zira pislik, öylesine sarmış ki her şeyi/her yeri, hakikat; hakkı nereden haykıracağını şaşırmış durumda!
Denir ki zulüm, zalimlerin, mazlumlara karşı haksızca ve hayâsızca uygulayageldikleri despotça davranış ve şiddettir. Yazık ki yaşadığımız günler, ikiyüzlülüğün, dalkavukluğun, namertliğin, bukalemunist karaktersizliğin ne denli rağbet gördüğünün en canlı örnekleriyle doludur. Zulüm, toplumun her bireyine her zerresine dolanmış gibi. Başkasının hakkı, ötekinin gözünde bir “HİÇ” mesabesinde ne yazık ki.
Siyaset sahnesinde kendi bencil egemenliğini ve ceberut diktatörlüğünü pekiştirecek tarzda tüm muhaliflerini tasfiye edenlerin kurdukları cuntavari hegemonya/liderlik ile rezil-rüsva oldukları yetmezmiş gibi, başarısızlığı ustaca örttüğü, olmayanı, olmuş gibi gösterme kepazeliğini çok büyük kitlelere kabul ettirdiğini görmek -nedamet bir yana- sıradanlaştı nerdeyse.
Tıpkı Hitler’in propagandisti, yalan cambazı Şansölye Paul Joseph Goebbels’in yaptığı gibi art arda sıraladığı yalanları, çırılçıplak iftiraları ve hakaretleri, yoğun kalabalıkların ruhen satın aldığı ve körü körüne saplantılı bağnazlıkla inandığı karmaşık bir ruh hali içinde insanımız.
Liyakat diye haykıran, ancak uhdesindeki nemrutvari despotizm eliyle istediği kişiyi keyfinin istediği makama ve göreve oturtan, beceriksiz, sünepe, hayatı kişisel menfaat üzerine kurulu “Sadık Adam” metaforuna tıpa tıp uyan kişiliksiz “had bilmez”lerle iş tutan şarlatanları her tarafta görmek/rastlamak rutin oldu.
“Herkese aş, çocuklar yatağa aç girmeyecek, adalet isteriz, herkes özgür olacak, kimse aç kalmayacak” diye nara atan uşak/sünepe ruhluların uluslararası canilere ve yapılan gelecek planlarına hizmet ettiklerini kimse gözardı etmemekte ve Goebbelsvari bu sahtekarca yalanlara kimse kanmamaktadır.
Demem o ki, Ziya Paşa’nın: “Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz/Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde” beytiyle gözümüze soktuğu gibi, yalanın, hakikatleri örtemeyeceği gerçeği aha önümüzde duruyor ve “ Yalancının mumu yatsıya kadar yanar” gerçeğini görmemizi kimsecikler engelleyemiyor.
Hikaye o ki; İran şahlarından zevk-u sefaya ve şaşaaya düşkün Numan Bin Münzir Kufe’de Fırat kıyısında emsali olmayan ve kendisini unutturmayacak bir saray yaptırmak için ülkenin en mahir mimarı SİNİMMAR’ı çağırır ve devletin tüm imkanlarını seferber eder ve Sinimmar’a : “Bana öyle bir saray yap ki, dünyada kam adına hiçbir şey eksik olmasın.” Der.
Numan Bin Münzir gün gelir tüm ihtişamı ile karşısında duran Havernak Kasrı’nı gezerken şeytan aklını çeler ve : “Ya Sinimmar bir başkası için sarayın bir eşini daha yapar; yahut şifre taşın yerini başkasına söylerse!” diye içini kemiren düşüncelere dalmış ve bu eşsiz kasrı inşa eden Sinimmar’a nasıl bir mükafat vermeliyim diye zihni ve ruhu kavga edermiş. Nihayet muhteşem kasrı gezerken, bu kasrın bir benzeri daha yapılmasın diye terasın en uç kısmından ani bir hamle ile SİNİMMAR’ı aşağı doğru atıvermiş. Münzir’in puştluğu,kimilerinin yaşam tarzı olmuş maalesef.
İşte samimiyetin, çalışkanlığın, vefanın, sadakatin ve de içtenliğin timsali Sinimmar’ın mükafatı da ölüm olmuş böylece. Ülkenin ve devletin ali menfaatlerini her şeyden üstün tutan deha nitelikli, namuslu, şerefli, satılık ruhlu ve her devrin adamı olmayan yiğit insanları, emsalsiz bir kamu hizmeti sunmaktan mahrum edenlerin akibeti ne yazık ki Sinimmar’ın akibetinden farklı değil.
Yazık ki çevremiz, Zalim Münzir’ler (!) ve Mazlum Sinimmar’larla (!) doludur.
İnsanların gönlünü kazanabilmek ve karşılıksız bir sevgi ve feda-i can edecek gönül insanlarını yeniden inşa etmekten başka yol, yol değildir.
Kaya Bağışlar
Kayabagislar@hotmail.com
