Geçtiğimiz Cuma günü Elazığ-Sivrice merkezli gerçekleşen ve çevre illerde de etkili olan depremle birlikte ülke gündemi birden değişti. 6,8 şiddetinde meydana gelen sarsıntı, deprem gerçeğini bir kere daha bütün açıklığıyla yüzlerimize çarptı.
Aslında 17 Ağustos 1999 Marmara Depremi’ne kadar geçen süreçte, deprem olgusu varlığından haberdar olunan ama günlük hayatımızda çok da öne çıkmayan, belki de çıkarılmayan bir kavramdı. Anadolu’nun farklı bölgelerinde o güne kadar olan depremler, yanlış bir anlayışla, mevzi sallantılar olarak algılanır ve şok etkisi geçince unutulur giderdi. Depremin ucu İstanbul’a da dokununca, bu sorunun bütün bir ülkeyi derinden etkileyebileceği sonucu herkesi sarsmaya yetti. 17 Ağustos öncesi ve sonrasıyla kıyaslandığında, bu tarihin önemli bir dönüm noktası olduğunda şüphe yok. Devlet kurumlarının yeni yasal düzenlemelerle birlikte depremi dikkate alarak hareket ettiklerini genel hatlarıyla söylemek de mümkün. Ancak dört başı mamur bir yaklaşım içinde olunduğunu ifade etmek yanlış ve abartılı olur.
Özellikle İstanbul’da yeni yapılan inşaatların deprem yönetmeliğine uygun olmaları bardağın dolu tarafıyken, boş tarafı ise İstanbul’a göçün bir türlü durdurulamamasıdır. Nüfusun sürekli artma temayülü içinde olması ne yazık ki en büyük ve en önemli tehdit. Sürekli uyarısı yapılan olası İstanbul depremine müdahil olma ve yardım ulaştırma, nüfus yoğunluğundan mümkün olabilecek mi sorusu ise en çok kafa karıştıran soru olarak varlığını korumaya devam ediyor.
Bu doğrultuda Elazığ depremi üzerinden bazı çıkarımları hep beraber tekrar yapmak, aynaya bakmak, sorumluluklarımızı yeniden hatırlamak ve aşağıdaki şu gerçekleri idrak etmek zorundayız.
1- Deprem Türkiye’nin birlikte yaşamak zorunda olduğu ayrılmaz bir parçasıdır. Siyasi, askeri, ekonomik, sosyal yani her alandaki bütün adımlar bu gerçeğe göre atılmalıdır.
2- Deprem siyasi mücadele ve şahsi hesaplaşmaların çok üstündedir. İktidarı, muhalefeti veya herhangi bir normal vatandaş bu konu ile ilgili ne söylerse, ne yaparsa yapsın depremi ve onunla yaşamayı zaafa uğratacak yaklaşımlardan uzak durmayı bilmelidir.
3- Koordinasyon görevini ifa eden üst yapılar ise topluma siyasi rekabetin zerresini hissettirmeyecek uygulamalarla herkesin katkısını almak üzere doğru planları hayata geçirebilmelidirler. Belediyeler gibi devlet kurumları da bu türden kriz zamanlarında partili kimlikleriyle değil, bir bütünün parçası olarak hareket etmeyi başarabilmelidirler.
4- Bu türden acı haberler alındığında ilk yapılan şey deprem bölgesine bir an önce yardım ulaştırılması gayretidir. Bu yaklaşım tabi ki takdire şayandır. Sosyal medyada deprem bölgesine gönderilen mektuplardan tutunuz da farklı illerde evlerini ihtiyaç sahiplerine açabileceklerini söyleyenlere kadar insanlarımızın varlığı, göz pınarlarımızı harekete geçirmeye yetmektedir. Bu noktada yapılması gereken en önemli şey, doğru planlama ile tek merkezden bu yardımların hızlı bir şekilde organize edilmesi, ihtiyaç sahiplerine ulaştırılması, hem mal hem de zaman kaybının önüne geçilmesidir.
5- Deprem meydana geldiğinde, şu veya bu partili ayırımı yapmadığı gerçeğine rağmen, boş bir hesaplaşma uğruna partilerin ister lehinde, ister aleyhinde rant devşirmeye çalışan kim varsa onların sözleri çoğaltılmamalı, hatta yok sayılmaları sağlanmalıdır.
Sonuç olarak bizler milletçe bütün renk ve farklılıklarımızla acıda, kederde, sevinçte bir olmayı başarmış ve bunu ispat etmiş bir toplumuz. Bundan öncekilerde olduğu gibi bu depremin de yaralarını hep beraber saracak ve etkilenen kardeşlerimize omuz vereceğiz.
Geçmiş olsun Türkiye. Allah tekrarından korusun. Hayatını kaybeden vatandaşlarımıza Allah’tan rahmet, yaralılara acil şifalar diliyorum.